Tadeusz Ochenduszko
Filia czy Sekcja I Liceum przy ulicy Pułaskiego 11 w Rzeszowie?
W autonomicznej Galicji, podobnie jak w całej monarchii austrowęgierskiej, odpowiednikami współczesnych liceów były gimnazja. Dzieliły się na niższe – czteroklasowe i wyższe – ośmioklasowe. W pierwszych latach swojego istnienia gimnazjum niższe mogło być nieskompletowane i liczyć jedną, dwie lub trzy klasy. Podobnie, w okresie przekształcania gimnazjum niższego w wyższe, szkołę nazywano wyższą, ale była ona nieskompletowana i liczyła najpierw pięć, a później sześć i siedem klas. Optymalnym modelem, dającym najlepsze warunki do pracy z młodzieżą, było ośmioletnie gimnazjum liczące osiem oddziałów. Taka sytuacja występowała dość często na początku okresu autonomicznego. Z czasem przybywało chętnych do podjęcia nauki spełniających wymagania egzaminacyjne. W związku z tym zaczęto dzielić klasę pierwszą, a po jakimś czasie drugą i następne, na oddziały równoległe, zwane też równorzędnymi lub paralelnymi (paralelkami). Szkoły mogły zatem liczyć np. 8 klas i 3 oddziały równoległe, czyli 11 oddziałów, czy też 8 klas i 4 oddziały równoległe, tzn. 12 oddziałów.
Powiększanie szkoły o jeden oddział niekoniecznie odbywało się co rok, gdyż klasy niższe, tj. od pierwszej do czwartej, traktowane były jako selekcyjne. Poza tym pewna grupa młodzieży zadowalała się czterema klasami, gdyż po ich ukończeniu była szansa na podjęcie pracy niższego urzędnika na prowincji. Inna grupa przenosiła się do seminariów nauczycielskich, ukończenie których dawało prawo do nauczania w szkołach ludowych pospolitych. Wspomniane kwestie spowalniały powiększanie gimnazjów, ale nie były w stanie zablokować tego procesu. Po jakimś czasie niektóre gimnazja liczyły 8 klas i 16 lub więcej oddziałów, a każda klasa była co najmniej dwuoddziałowa. Biorąc pod uwagę skuteczność pracy pedagogicznej, taką placówkę oświatową należało podzielić na dwie.